เป็นชาวฟิล์ม “ได้”มากกว่า ภาพถ่าย

คนที่ถ่ายภาพด้วยกล้องฟิล์ม ผมชอบเหมารวมๆเรียกพวกเขาว่าเป็น “ชาวฟิล์ม”  ไม่ว่าจะดำเนินชีวิตการถ่ายรูปด้วยฟิล์มเป็นหลักมานานแล้ว หรือเพิ่งจะเข้าสู่สังคมนี้ได้ไม่นานก็ตามแต่ ผมขอเหมาเรียกว่าชาวฟิล์มทั้งหมดละกัน

ผมเองหลายปีก่อนที่จะมาเป็นชาวฟิล์ม ก็เป็นชาวดิจิตอลมาก่อน ก็ท่องเที่ยวถ่ายรูปไปตามประสา กลับบ้านมาก็เปิดคอมโหลดรูป แต่งรูป พอออกทริปใหม่ก็ฟอร์แมทการ์ด แล้วก็ออกไปรัวกล้องต่อได้ รู้ตัวอีกที ฮาร์ดดิสเต็ม  มีแต่รูปถ่ายเต็มไปหมดจัดการแยกหมวดหมู่กันไม่หวาดไม่ไหว

แต่พอมาเป็นชาวฟิล์ม เนื้อที่ในฮาร์ดดิสผมก็เริ่มขยับตัวช้าลงเรื่อยๆ สิ่งที่ผมได้กลับมาจากการถ่ายภาพด้วยกล้องฟิล์ม มันก็เป็นภาพถ่ายเหมือนตอนถ่ายด้วยกล้องดิจิตอลนั่นแหละ แต่ภาพถ่ายนั้นๆก็ให้อารมณ์ให้ความทรงจำที่แตกต่างกันออกไป

ผมคิดดีๆแล้ว ผมว่า  การถ่ายภาพด้วยกล้องฟิล์มนั้นนอกจากจะได้ภาพถ่ายที่แตกต่างกันกับดิจิตอลแล้ว เรายังได้อย่างอื่นที่กล้องดิจิตอลไม่สามารถให้เราได้ด้วยนะ

มาลองดูไหมว่าชาวฟิล์มท่านอื่นๆ “ได้” เหมือนผมหรือเปล่า

1. ได้เป็นนักสะสม

คือแบบไม่รู้ใครเป็นไงนะแต่ผมได้ฟิล์มมาผมไม่เคยทิ้งกล่องใส่ฟิล์มเลย ผมว่ามันสวยดีออก ยิ่งพอได้รู้จักฟิล์มอื่นๆที่ไม่เคยรู้จัก ยิ่งอยากเก็บสะสมกล่องเอาไว้ สีแปลกๆลายแปลกๆยิ่งดูยิ่งอยากถ่ายอีก

นอกจากกล่องแล้วยังได้กลัก. กลักฟิล์มที่ทุกครั้งต้องบอกร้านที่ล้างว่า “พี่ขอกลักฟิล์มคืนด้วยนะ” คือมันเท่อ่ะครับ กลักฟิล์มนี่มันเป็นอะไรที่คลาสสิคมากๆสำหรับผม เก็บทุกม้วนที่เคยถ่าย และจะเคืองทุกครั้งที่ร้านล้างรูปคืนกลักฟิล์มของใครก็ไม่รู้มาให้. ผิดม้วนผิดโรล มันเหมือนหลอกตัวเองว่าเฮ้ย กูไม่ได้ถ่ายอันนี้มาไงวะ (เคืองแต่เก็บนะไม่ทิ้ง ๕๕)

อ่ะพอมีกลักแล้วก็ได้ฟิล์มที่ล้างเสร็จแล้วมาด้วย

นอกถุงนี่ของผม ในถุงนี่ของแม่ ตอนนี้ถ่ายมาสามปีละยังได้น้อยกว่าแม่  ต้องรีบแซง.

แผ่นฟิล์มนี่เวลาได้แกะออกมาส่องกับแดดแล้วก็รู้สึกดีนะ  ถึงภาพจะมีสีกลับด้านกันกับความเป็นจริง  แต่มองแล้วจำได้หมดว่าไปถ่ายที่ไหน ไปเมื่อไหร่ ไปกับใคร จำได้หมดจริงๆ แต่ไม่เคยจำเลยว่าต้องเขียนแปะไว้ด้วยว่าซองไหนคืออะไร  กว่าจะหารูปที่ต้องการได้จากกองแผ่นฟิล์ม ก็โคตรจะเหนื่อย หาเจอแล้วตอนวางดันวางปนไว้อีก หน้าตาซองใส่ก็เหมือนกันหมด เหนื่อยบนความสุขแท้ๆ

ได้กล่องได้กลักได้แผ่นฟิล์มแล้ว สุดท้ายก็ภาพถ่ายที่เราชอบออกมาด้วย ภาพไหนที่ผมชอบผมจะเอาไปปริ้นท์ จัดหน้ากระดาษเป็นแนวโพรารอยด์ ออกมาเป็นแผ่นๆ เอาไปเขียนเป็นโปสการ์ดก็ดีไม่น้อย

สุดท้ายที่ได้สะสมจากการถ่ายภาพฟิล์มคงหนีไม่พ้น กล้องฟิล์ม

อาการกล้องงอกเป็นอาการที่ยากจะรักษาจริงๆครับ ที่เห็นเยอะไม่ใช่ว่ารวยนะครับ ราคาไม่แพงทั้งนั้น อาศัยขอคนแก่บ้าง ขอแม่บ้าง ซื้อเองน้อยนัก ผมเคยถามหลายคนที่มาซื้อฟิล์มเค้าบอก เนี่ยเพื่อนให้ยืมกล้องฟิล์มมา จะซื้อเองก็ไม่รู้จะซื้อตัวไหนดี พี่แนะนำหน่อย

ผมก็ได้แต่แนะนำไปว่า “ซื้อตัวที่เพื่อนใช้นั่นแหละ” ขอซื้อเลย ถ้าไม่ขายก็ยืมไปเรื่อยๆ เพราะถ้าแนะนำให้ซื้อจริงๆแล้วกลัวว่าน้องจะเกิดอาการกล้องงอกเช่นกัน

2. ได้ไปอีเกีย

อาจจะงงว่า เกี่ยวไรกะอีเกียวะ  คือไม่รู้เป็นเหมือนกันไหมคือพอคุณเป็นข้อ1 คือนักสะสมแล้ว อยู่ๆคุณจะรู้สึกว่า ของที่คุณสะสม เริ่มกระจายตัวไปเต็มบ้าน แอบอยู่ในทุกลิ้นชัก ยิ่งสะสมของยิ่งไม่มีที่เก็บ. และนั่นเอง สิ่งที่คุณจะได้ตามมาจากการเป็นนักสะสมของชาวฟิล์ม คือคุณจะได้ไปเยือนอีเกียด้วย

หาซื้อตู้ดีๆใส่ของสะสมซะ ก่อนที่ภรรยา แฟน หรือพ่อแม่ของคุณจะเอามันไปทิ้ง

โอเคเป็นเหมือนกันไหม หรือใคร “ได้”มากกว่านี้บ้าง

ไปก่อนละนะ ไว้เจอกันใหม่ ชาวฟิล์ม